روايه ملاكي فهد وملاك

 فهد: أنا مستحيل أروح استقبلها يا امى

الام ( اميره ): ليه يا فهد ؟ 
فهد: انتوا عايزينى أنا فهد الصياد أروح استقبل واحده جايه من العزبه والفلاحين والناس دى.
الاب پغضب  : انت اټجننت يا فهد من امتى وانت بتسخر من الناس كده ولا بتتكلم عن حد بالشكل ده؟ 
فهد بهدوء: أنا آسف يا بابا، اسف يا ماما، بس انا مش هروح اجيب حد
الأم: يا فهد اسمع...........
قاطعها رنين هاتفها 
أميره: أيوة يا ملاك انتى فين ؟ 
ملاك: أنا بكلم حضرتك يا عمتى عشان ابلغك انى وصلت وروحت السكن بتاع الكليه 
اميره: سكن إيه انتى هتيجى هنا عندنا تعيشى معانا 

ملاك: معلش يا عمتى سيبينى على راحتى 
اميره: راحتك ايه وبتاع ايه انتى حاليًا فين ومع مين؟ 
ملاك: أنا فى السكن اهو بلبس ورايحه الجامعه 
اميره: بعد الكلية ترجعى على بيتى 
ملاك: بس،،،،
أميره بمقاطعه: مفيش بس  سمعتينى !!؟ 
ملاك: حاضر، مع السلامه 
أميره: سلام  

حازم ( الأب): مالها ملاك يا أميره ؟! 
اميره: وصلت وراحت سكن تبع الكليه، اقسم بالله يا فهد لو مسمعتش كلامى هيكون ليا تصرف تانى معاك 
فهد: أنا مليش دعوه أنا مش بحب اتعامل مع الاشكال دي، أنا رايح الشركه 

الاب پغضب: اقف مكانك يا فهد، تانى مره هتتكلم مع امك كده والله هتزعل واسمع الكلام، والفلاحين اللى مش عاجبينك دول انت بتاكل من شقاهم ولولا الأرض بتاعتنا اللى فى البلد أنا مكنتش هكبر وأكون هنا ولا بالمكانه دى وعلى فكره انت بقيت مهندس بسبب الارض دى لان مصاريفك كلها كانت من الأرض دى يا بشمهندس، اتفضل غور يلا. 
ذهب فهد إلى الشركه وهو غاضب بعض الشئ 
عند ملاك 
منه: مالك يا ملاك وايه اللى خلاكى تيجى هنا فجأه 
ملاك: مش هروح عند عمتى 
منه: ليه يعنى ده حتى طنط أميره كويسه وبتحبك أوى